به گزارش مشرق، بازگشت های اخیر نشان می‌دهد که منچستریونایتد رویکرد خوبی در پیش گرفته ولی ممکن است این موضوع باعث رقم خوردن یک فاجعه مقابل منچسترسیتی شود. اینکه تلاش کنید سر در بیاورید در این فصل در منچستریونایتد چه می‌گذرد و اوضاع چگونه شده، امید واهی است. در برخی بازی ها آنها کاملا مقابل حریف بازی را واگذار کردند ( تاتنهام – برایتون – وستهام – والنسیا) ولی بازی‌هایی هم بوده که با جنگندگی توانسته اند نتایج خوبی در آنها بگیرند (نیوکاسل، چلسی بورنموث، یوونتوس). به نظر می‌رسد بازیکنان از مربی خود خسته باشند ولی با تمام وجود برای او می‌جنگند.

بدین ترتیب این شرایط تحت عنوان هیچ الگوی خاصی تعریف نمی‌شود و بسیار پیچیده است. ترکیب مورینیو مشخصا تعادل ندارد و پس از اینکه یک چهارم از فصل سوم او نیز عبور کرد، هنوز مشخص نیست در چه مسیری گام برمی‌داند و باشگاه را به کدام سو می‌برد.

حتی بازگشت های اخیر تیم نیز دو سویه تفسیر می‌شود، به خصوص اینکه تیمش برای بازگشت  نیاز دارد که در ابتدا گل بخورد. البته مقابل یووه و چلسی این موضوع خیلی عجیب نیست ولی یونایتد به طرز عجیبی مقابل نیوکاسل و بورنموث نیز از حریف عقب می‌افتد. با این حال، با وجود این همه هرج و مرج، یک چیز مشخص است و یونایتد رو به جلو بهتر بازی می‌کند  و این شاید کیفیت تیمشان را در زمین نشان دهد.

در حقیقت وقتی آنها از حریف عقب می‌افتند، مورینیو ترمز دستی را پایین داده و تیم را به حرکت در می‌آورد و آنها از تمام پتانسیل برای بازی کردن استفاده می‌کنند.

بازی مقابل یووه در تورین یک نقطه مهم بود. هر چند بازی 0-0 تمام شد و هر چند داوید دخیا چندین سیو عالی داشت و ضربات یووه به تیرک خورد ولی در نیمه اول، نکات بسیار مثبتی برای یونایتد بود. آنها هیچگاه تیمی نیستند که مثل سیتی و لیورپول پرس کنند ولی خیلی خوب در زمین جلوی حرکات یوونتوس را می‌گرفتند و اجازه کار نمی‌دادند.

ولی در نیمه دوم، یووه کنترل بازی را در دست گرفت. پائولو دیبالا توپ را به تیر زد و در نهایت رونالدو گلزنی کرد.دخیا چندین سیو عالی دیگر انجام داد. یونایتد مجبور به حمله شد. مارکوس راشفورد، مروان فلینی و خوان ماتا در خط حمله ظاهر شدند. یووه دوباره دفاع را سه نفره کرد، سیستمی که حریف را به حمله وادار می‌کند. وقتی یونایتد حمله می‌کرد، تیم متفاوتی به نظر می‌رسید. فلینی قلب دفاع یووه را نشانه رفت. مارسیال حرکات خطرناکی انجام می‌داد و از سمت چپ به داخل می‌زد. پوگبا که تا آن لحظه کار خاصی نکرده بود، کم کم خودی نشان داد. درست است که گل از روی ضربه کاشته به ثمر رسید ولی اینکه آنها توانستند به گل برسند، یعنی موتور یونایتد روشن شده است. این یونایتد 20 دقیقه آخر دیدار نیوکاسل و نیمه دوم دیدار با بورنموث بود که حریف را رو به عقب می‌برد و دائم حمله می‌کرد و اجازه حمله به حریف نمی‌داد تا در نهایت بشکنند. حریف هم یووه بود، تیمی که تا پیش از بازی در چمپیونزلیگ این فصل گلی نخورده بود.

تمام این مسائل، موضوعات اصلی هستند که ذهن مورینیو را درگیر کرده اند.   او قطعا سعی خواهد کرد بازی را بخواباند، با دو هافبک دفاعی بازی کنند و سیتی که در بازی های این فصل میانگین سه گل به هر تیمی زده را محدود کنند. البته تیم مورینیو ممکن است قادر به این کار نباشد. آنها در این فصل 18 گل دریافت کرده اند و پس از پیروزی 2-0 مقابل برنلی دیگر موفق نشدند کلین شیت کنند. سابقه تقابل های آنها اولین بار به نوکمپ و تقابل بارسا – اینتر بازمی‌گردد و به نظر می‌رسد رفته رفته رابطه آنها بهتر شده است. بسیاری معتقدند که شرایط فعلی یونایتد و نحوه بازی آنها، مثل یک چهارم نهایی کوپا دل ری فصل 12-2011 است که رئال مادرید در مجموع دو بازی 4-1 عقب افتاده بو دو شروع به حمله کرد تا توانست دو گل را جبران کند و تا آستانه حذف بارسا پیش رفت ولی ناکام بود. پیروزی 3-2 یونایتد در فصل گذشته در اتحاد، وقتی در بین دو نیمه 2-0 عقب بودند، ممکن است دلیل دیگری بر این باشد.

ولی حمله کردن به سیتی یک قمار پر ریسک است. به آنها در پشت خط میانی فضا می‌دهید و آنها راه های بی شماری برای نابود کردن حریف دارند. 4 بازی اخیرشان با 19 گل همراه بوده و وقتی در جام اتحادیه 2-0 فولام را بردند، میانگین خود را پایین آوردند. مورینیو در فوتبال خیلی از شجاعت حرف می‌زن ولی حالا یک امتحان بزرگ پیش رو دارد. آیا او برای کسب پیروزی، ریسک خواهد کرد؟